زمانی که فوتبال یک هنر است
 |
288 بازی و به ثمر رساندن 32 گل و البته ساختن گل های بی شمار دیگری برای هم تیمی هایش، با سانتر ها و پاس های دقیقش، پاس ها و دید فوق العاده بالایی که شاید برای خیلی ها غیر قابل باور بود، اما برای او این ها تنها یکی از چندین قابلیت های فنی و تکنیکی بزرگی بود که برای کمک به تیمش از آن ها بهره می گرفت.
3 اسکودتو و 2 سوپر کاپ ایتالیا: این ها افتخاراتی است که او در پیراهن سیاه و سفید با یوونتوس به آن ها رسید، به علاوه یک قهرمانی سری بی، جایی که مائورو کامورانزی پذیرفت یوونتوس را در آن همراهی کند، با وجود این که تنها چند ماه قبل توانسته بود با ایتالیا به قهرمانی جام جهانی 2006 در شهر برلین آلمان برسد، حضور در آتزوری که با وجود اصالت آرژانتینی اش به لطف مهاجرت پدر بزرگش در دهه ی 1800 میلادی از آرژانتین به ایتالیا فراهم گشته بود.
خوش برخورد و همیشه در کنار هم تیمی هایش، کم حرف و با احترام در مقابل خبرنگاران، مائورو هرگز مغرور نبود و اصلاً دوست نداشت که سخنان بزرگ به زبان بیاورد یا در جمع بزرگی حضور پیدا کند. او همیشه ترجیح می داد با تکنیک و دریبل هایش و ضربات فنی پای راستش صحبت کند. پس از 8 فصل حضور در بانوی پیر، ورزشگاه های دیگر باید به تحسین پای راست جادویی کامو می پرداختند، اما هر کسی که یووه را دوست می دارد از او تا ابد با علاقه و احساس قدر دانی باد خواهد کرد و هرگز جادوگر آرژانتینی را از یاد نمی برد.
ورزشگاه جدید یوونتوس قطعاً فقدان قدم های معجزه آمیز کامورانزی را بر روی چمن هایش احساس خواهد کرد، کامو اکنون به راحتی می تواند فوتبال را وداع بگوید، دیگر خبری از ترزگه نیست، دل پیرو هم به زودی کفش ها را می آویزد و ندود مو طلایی خیلی وقت است نشستن روی صندلی های وی آی پی یوونتوس آرنا را تجربه می کند، بخش عظیمی از تاریخ یوونتوس در دهه ی اخیر به آرشیو خواهد رفت و تنها هواداران یووه اند و تاریخ غرور انگیزی از بلند شدن و دوباره ایستادن یوونتوس. سانتر های یوونتوسِ جدید دیگر حتی یاد آور آن ها نیز نخواهد بود، دیگر کامورانزی نیست که با کمک ضربه های طلایی ترزگه و فانتزی بازی های دل پیرو کابوس تیم های حریف شوند، سانتر های یوونتوس جدید تنها دروازه بان حریف را گرم می کند و توپ جمع کن های پشت دروازه را به تکاپو می اندازد...
نظرت راجع به نحوه ی خروجی که از یوونتوس داری چیست؟
خروج من از یوونتوس زیبا نبود. من خیلی از یوونتوس ممنون هستم، اما خراب شدن تمام تجربه های خوبی که در تورین داشتم، آخرین چیزی بود که دنبال آن بودم. نحوه ی خروج من از یوونتوس زیبا نبود، همین اتفاق برای سایر هم تیمی هایم نیز افتاد. احساس غریبه بودن کردیم و از سوی باشگاه حمایت نشدیم. بگذارید این گونه بگویم، ما مجبور شدیم باشگاه را از در پشتی ترک کنیم...
گاهی فوتبال می تواند بسیار بی رحم شود...
«به اشتراک گذارید»
حسین صالحی«مدیر سایت»
ارتباط با نگارنده:
